Berolina – oznaczenie tramwaju elektrycznego wytwarzanego w latach 1898–1903 i eksploatowanego w Berlinie i Wrocławiu. Wagony typu Berolina to jednoczłonowe, dwustronne i dwukierunkowe wozy produkowane w wersji silnikowej i doczepnej - biernej. Drewniane pudło wagonu osadzono na dwuosiowym podwoziu. Stanowisko motorniczego umieszczono na otwartym pomoście, zaś przedział pasażerski oddzielono przesuwanymi drzwiami. Wewnątrz zamontowano naprzeciw siebie drewniane ławy.
Tramwaje Berolina były dostarczane do Berlina w latach 1898–1903 w dwóch wersjach:
Alt-Berolina
Neu-Berolina
W zależności od zapotrzebowania montowano jednak silniki rozmaitych producentów o zróżnicowanej mocy, a wagony dostosowywano do indywidualnych wymagań przewoźnika.
Na bazie wersji Neu w zakładach Linke-Hofmann Werke wyprodukowano w latach 1901–1902 serię wozów dla przewoźników we Wrocławiu. Podwozia wagonów dostarczyła wrocławska firma Eisenwerk Gustav Trelenberg, a wersje dla poszczególnych przewoźników różniły się szczegółami budowy układów hamulcowych.
Wagony eksploatowane we Wrocławiu również poddawane były modernizacjom i przebudowom, a ostatecznie zostały wycofane w latach 30. Część z nich wykorzystywano później jako tabor gospodarczy.
Po II wojnie światowej dwa egzemplarze z 1901 roku (silnikowy i doczepny) odbudowano, dostosowując je przy tym do współczesnych wymagań tak technicznych (widoczną z zewnątrz różnicą w stosunku do oryginału jest pantograf typu "wiedeńskiego", który zastąpił stosowany niegdyś pałąk, a później "lirę"), jak i potrzeb wynikających z przepisów ruchu drogowego (np. oświetlenie i kierunkowskazy); kursują one jako Jaś i Małgosia na linii turystycznej Towarzystwa Miłośników Wrocławia. Początkowo wagony muzealne pomalowane były na kremowo-niebiesko, a następnie uzyskały malowanie biało-czerwone, widoczne do dziś.
Za
Tramwaje Berolina były dostarczane do Berlina w latach 1898–1903 w dwóch wersjach:
Alt-Berolina
Neu-Berolina
W zależności od zapotrzebowania montowano jednak silniki rozmaitych producentów o zróżnicowanej mocy, a wagony dostosowywano do indywidualnych wymagań przewoźnika.
Na bazie wersji Neu w zakładach Linke-Hofmann Werke wyprodukowano w latach 1901–1902 serię wozów dla przewoźników we Wrocławiu. Podwozia wagonów dostarczyła wrocławska firma Eisenwerk Gustav Trelenberg, a wersje dla poszczególnych przewoźników różniły się szczegółami budowy układów hamulcowych.
Wagony eksploatowane we Wrocławiu również poddawane były modernizacjom i przebudowom, a ostatecznie zostały wycofane w latach 30. Część z nich wykorzystywano później jako tabor gospodarczy.
Po II wojnie światowej dwa egzemplarze z 1901 roku (silnikowy i doczepny) odbudowano, dostosowując je przy tym do współczesnych wymagań tak technicznych (widoczną z zewnątrz różnicą w stosunku do oryginału jest pantograf typu "wiedeńskiego", który zastąpił stosowany niegdyś pałąk, a później "lirę"), jak i potrzeb wynikających z przepisów ruchu drogowego (np. oświetlenie i kierunkowskazy); kursują one jako Jaś i Małgosia na linii turystycznej Towarzystwa Miłośników Wrocławia. Początkowo wagony muzealne pomalowane były na kremowo-niebiesko, a następnie uzyskały malowanie biało-czerwone, widoczne do dziś.
Za