Park Oliwski to ostatni z licznych niegdyś ogrodów miejskich, który przetrwał do naszych czasów i służy jako oaza piękna i ciszy pośrodku miasta. Park Oliwski to wymarzone miejsce na odzyskanie wewnętrznej równowagi, spokoju, wyciszenie się. Obecny zespół ogrodowo-pałacowy powstał w I połowie XVIII wieku dzięki inicjatywie opata Jacka Rybińskiego. Ukształtowany został na wzorach francuskiej sztuki ogrodowej baroku. Uznaje się, że projekt założenia ogrodowego został wykonany przez ogrodnika Hentschla, a bezpośrednim wykonawcą był Kazimierz Dębiński, który projektował również ogrody u Izabeli Czartoryskiej-Lubomirskiej w Wilanowie. Część francuska ogrodu posiada dwie prostopadłe do siebie osie- północ-południe i wschód-zachód. Na osi północ-południe od strony południowej Pałacu Opatów rozpościera się najpiękniejsza i najbardziej reprezentacyjna część ogrodu- trawiasty dywan ze wzorami z nisko formowanego, ciętego bukszpanu, ozdobiony na narożach stożkami strzyżonych cisów. Od południa zamyka tę część staw wykorzystywany obecnie na hodowlę ryb.
Na osi wschód- zachód poprowadzono szpaler lipowy tworzący 112-metrową aleję strzyżonych lip wysokości około 15 m, przechodzącą ku wschodowi w dwa szpalery lipowe biegnące z obu stron długiego kanału. Stworzono tu iluzję, że morze odległe o 2 km, zaczyna się tuż za ogrodem. Cysterscy mnisi nazywali tę aleję ,,Drogą do wieczności". Z wielką aleją sąsiaduje urocza sztuczna dolinka, dawny paradyz, czyli raj. Otaczają to zagłębienie magnolie, azalie i rododendrony pięknie kwitnące w porze wiosennej. Od zachodniej strony dolinki ustawiono w 1955 r. popiersie Adama Mickiewicza na stulecie jego zgonu. Tuż obok dolinki, w zboczach sztucznej wyniosłości terenu zachowały się XVIII-wieczne groty szeptów, czyli ustawione idealnie naprzeciw siebie muszle akustyczne. Cały ich efekt polega na tym, że kiedy dwie osoby staną, każda w innej grocie, tyłem do siebie, to mogą porozumiewać się ze sobą szeptem. Na wschód od paradyzu, tuż za główną drogą parku, wzniesiono w XVIII w. Palmiarnię z egzotycznymi roślinami, którą rozbudowano w latach 50 XX w. Obok palmiarni założono w 1910 r. alpinarium, a dalej rozciąga się Ogród Botaniczny założony w 1956 r. Na północny zachód od części francuskiej parku i pałacu rozprzestrzenia się obszerniejsza część parku powstała w końcu XVIII w. w stylu angielskim przy wykorzystaniu części istniejącego tutaj już dawniej drzewostanu. Założenie to jest dziełem ogrodnika z Berlina, Saltzmanna sprowadzonego przez Karola Hohenzollerna- Hochningena (przedostatniego opata cysterskiego). Saltzmann był synem słynnego nadwornego ogrodnika, który projektował ogrody w Sans Sousi. Z dawnych elementów parkowych tej części zachowały się jedynie dwa zadrzewione pagórki i duży staw w kształcie litery L, przez który przepływa Potok Oliwski. Przy jego wylocie ze stawu urządzono kaskadę spadającą z szumem po głazach. W tym miejscu stał do końca XVI w. jeden z młynów oliwskich produkujący drut.
Niedaleko znajduje się mały pawilonik ogrodowy, zbudowany w 1981 r. na miejscu starszego. W tej części parku widnieją malownicze grupy drzew, a wśród nich kilka olbrzymich okazów buków pospolitych i lip drobnolistnych starszych niż park opata Rybińskiego. Można tam zobaczyć również wiekowy żywotnik olbrzymi, który jest pomnikiem przyrody. Wartość parku polega na tym, że spotykamy w nim cenne okazy flory pochodzące niemal ze wszystkich kontynentów. Nazwy drzew pochodzących z różnych obszarów kuli ziemskiej można przeczytać na tabliczkach. Rosną tu m.in. wspaniałe modrzewie europejskie i modrzew japoński, kasztanowce białe i kasztan jadalny, dęby czerwone i dąb szypułkowy, tulipanowce amerykańskie, brzozy brodawkowate, magnolie drzewiaste oraz daglezje zielone i wiele innych egzotycznych drzew.W 1831 r. król pruski Fryderyk II skonfiskował dobra cystersów na Pomorzu, a park i pałac przeszły na własność rodziny Hohenzollernów, później park stał się parkiem publicznym i od 1860 roku został udostępniony mieszkańcom i do dziś jest ulubionym miejscem Gdańszczan, gdzie mogą odpocząć i pospacerować, żródło: