Stojący przy placu Staromiejskim kościół został zbudowany w latach 1676-1704 przez radę miejska oraz elektora brandenburskiego. Stanął na miejscu średniowiecznej kaplicy pw. Gertrudy i Wawrzyńca. Ówczesny kościół Zgody był użytkowany zarówno przez luteranów, jak i kalwinów. Do czasu zbudowania własnego kościoła z tej świątyni korzystali także katolicy. W latach 1864-1865 kościół zgody został przebudowany w duchu neoromańskim. Po stronie zachodniej wzniesiono wieżę, która w 1911 r. wskutek uderzenia pioruna uległa spaleniu. Wzniesienie nowej wieży nastąpiło dopiero w 1923 r. Po II wojnie światowej świątynia przez wiele lat była nieużytkowana. Kapitalny remont przeprowadzono w latach 70. XX w. Wówczas nastąpiło przystosowanie jej do pełnienia funkcji kościoła katolickiego.

Kościół jest murowaną, salową budowlą wzniesiona na planie prostokąta. Do korpusu od wschodu zakrystia, zaś od zachodu wieża. Korpus nakrywa dach dwuspadowy, a wieżę o zarysie czworobocznym wieńczą narożne sterczyny z ośmioboczną sygnaturą oraz wysokim hełmem ostrosłupowym. W przyziemiu wieży znajduje się półkoliście zamknięte wejście. Prze wejściem rośnie pomnikowa lipa szerokolistna o wysokości 25 m i obwodzie pnia 4,2 m. W przekształconej współcześnie świątyni brak jest elementów zabytkowego wyposażenia. Wiadomo, że po wojnie znajdowała się tu neobarokowa chrzcielnica, która została przeniesiona do kościoła pw. Trójcy Świętej, znajdującego się w innej dzielnicy Gorzowa Wielkopolskiego - w Wieprzycach.

K. Garbacz, Przewodnik po zabytkach województwa lubuskiego, Zielona Góra, 2013