Jednym z najbardziej charakterystycznych elementów krajobrazowych Henkenhagen była stojąca na rozwidleniu ulic Bolesław Chrobrego i Tadeusza Kościuszki (przy dawnej remizie strażackiej) studnia z żurawiem. Została ona wykopana w 1807 roku przez żołnierzy polskiego pułku piechoty pod dowództwem Antoniego Sułkowskiego. Pułk ten wchodził w skład armii napoleońskiej, która w tymże roku oblegała twierdzę Kołobrzeg. Polscy żołnierze stacjonowali w bagnistej części lasu kołobrzeskiego gdzieś na wysokości obecnego Podczela. W czerwcu 1807 roku wybuchła w polskim obozie epidemia malarii. W tamtych czasach nie znano przyczyn tej choroby (wirus roznoszony przez komary) i podejrzewano, że przyczyną wysokiej gorączki jest picie bagiennej wody. Postanowiono więc wykopać studnię w niedalekim Ustroniu a wodę do obozu transportowano konnymi beczkowozami brzegiem morza. Studnia była używana przez miejscową ludność przez ponad sto lat. Zasypano ją dopiero na początku XX wieku w wyniku utyskiwań okolicznych kobiet, które obawiały się o bezpieczeństwo swoich dzieci.

Cały okres jej istnienia, studnia była ulubionym miejscem spotkań dawnych mieszkańców Henkenhagen. Nazywali to miejsce w lokalnym dialekcie Biem niege Sod, co znaczy - przy nowej studni. Jeszcze długo po zasypaniu studnia była nadal miejscem spotkań a sam żuraw służył jako lokalny słup ogłoszeniowy.

Za