W związku z ogromnym napływem jeńców rosyjskich z Prus Wschodnich Niemcy rozpoczęli budowę obozu w 1914 roku. W październiku 1915 roku, w skład obozu w Czersku wchodziły 4 podobozy mogące przyjąć łącznie 25 000 jeńców. Trwały też prace nad jego rozbudową o dalsze dwa, każdy na 5 000 jeńców. W obozie pobudowano najwięcej tzw. baraków półpodziemnych (półziemianek) drewnianych baraków zagłębionych częściowo w ziemi i obsypanych ziemią do 2/3 wysokości, z niewielkimi oknami, przeznaczonych dla 150 jeńców. W podobozach znajdowały się zespoły kuchenne i łaźnie. Główne obiekty administracji obozowej to budynki murowane.
W obozie przebywali głównie jeńcy wojenni z krajów walczących z Niemcami, a także osoby cywilne z wielu krajów. Przewinęło się przez niego kilkadziesiąt tysięcy jeńców rosyjskich, rumuńskich, włoskich, angielskich i francuskich. Odnotowano także obecność Amerykanów, Kanadyjczyków i Belgów.
Jeńców leczono w 3 lazaretach, dwa z nich, przeznaczone dla ok. 500 chorych i rannych każdy, zlokalizowano na terenie obozu. Trzeci lazaret znajdował się w nieczynnym zakładzie – Fabrik Schütt. Naczelnym lekarzem w obozie był podpułkownik doktor Bronisław Zieliński. Zgony jeńców następowały na skutek odniesionych ran na polu walki, wyniszczenia organizmu i chorób zakaźnych.
Z obozu wysyłano liczne grupy jeńców do pracy, głównie w rolnictwie, a w późniejszym okresie również w przemyśle. Jeńcy pracowali przy budowie dróg i linii kolejowych. Na terenie obozu funkcjonowały warsztaty rzemieślnicze, m.in. krawieckie, szewskie, kowalskie.