Łużycka i przedwojenna nazwa kopalni „Babina” w języku łużyckim – babcia) w rzeczywistości dotyczy nie jednej konkretnej kopalni, ale zawiera w sobie historię wielu początkowo odrębnych kopalń, które ulegały likwidacji lub połączeniu w ramach zmieniających się struktur własnościowych. Przed II wojną światową kopalnia Babina obejmowała rejon położony na południowy wschód od Łęknicy, w kierunku na Nowe Czaple. W okresie powojennym pola górnicze kopalni Babina, w których wznowiono wydobycie, rozpoczęto nową eksploatację oraz prowadzono bardzo intensywne geologiczne prace dokumentacyjne, rozciągały się w granicach całej polskiej części Łuku Mużakowa od Łęknicy do Tuplic. Wówczas znaczone one były na mapach górniczych, kolejno od południa, jako: „Pole Pustków”, „Pole Żarki”, „Pole Trzebiel” i „Pole Tuplice” należące do przedsiębiorstwa górniczego o nazwie „Przyjaźń Narodów – Szyb Babina”. W takim podziale obszarów górniczych, ścieżka geoturystyczna „Dawna kopalnia Babina” znajduje się jedynie we fragmencie obszaru objętego wpływem górnictwa, w rejonie kopalni „Grube Babina” oraz w najbardziej południowym fragmencie powojennego „Pola Pustków”. Kopalnia Babina, była największym zakładem górniczym w obecnym obszarze polskiej części Łuku Mużakowa i jedną z większych w całym regionie mużakowskim. Została założona w 1921 r. jako „Babina Braunkohlenverwertung GmbH Muscau O. L.” z siedzibą w Bad Muskau. Obok spółki akcyjnej „Braunkohlen- und Brikettindustrie A.G.” w Berlinie, udziałowcem przedsiębiorstwa była rodzina von Arnim. Rozbudowująca się kopalnia w latach 1935–1939 osiągnęła wydobycie o wielkości 225 tysięcy ton rocznie, a pobliska brykietownia w Łęknicy produkowała ponad 75 tysięcy ton brykietów. Odbiorcami brykietów była elektrownia w Nowych Czaplach oraz cegielnie i huty szkła w Łęknicy i najbliższych okolicach. Część produkcji brykietów wykorzystywana była przez miejscową ludność do ogrzewania mieszkań. Wydobycie początkowo prowadzono w przewadze metodą podziemną, a następnie również metodą odkrywkową.
Za