Decyzję o jej budowie podjęto 3 lipca 1900 roku, pierwsze prace konstrukcyjne rozpoczęto w 1902 roku, a w 1904 roku zbudowano kanał, który pozwolił na osuszenie rzeki w rejonie budowy, dzięki czemu możliwe było rozpoczęcie prac budowlanych. Kamień węgielny pod zaporę wmurowano 20 czerwca 1908 roku, a wszystkie prace ukończono oficjalnie 16 listopada 1912 roku. W ceremonii otwarcia zapory uczestniczył sam cesarz Wilhelm II. Zaprojektowana przez profesora Otto Intze i dr. Curta Bachmanna zapora ma 69 m wysokości i została zbudowana z kamieni, łączonych betonem. Prace budowlane prowadziła firma B. Liebold & Co. AG, a kierownikiem budowy był Alberto Cucchiero. Długość korony zapory wynosi 240 m, szerokość 7,2 m, a podstawa ma 140 metrów długości i 50,3 m szerokości. Wysokość zapory nad najgłębszym poziomem lustra wody - 62 m. U podstawy zapory zbudowano elektrownię wodną wyposażoną początkowo w turbiny wodne systemu Francisa oraz Kaplana firmy J.M. Voith i prądnice Siemensa i AEG. Po licznych modernizacjach (ostatnia miała miejsce w 2013 roku) moc elektrowni wynosi 13,364 MW, uzyskiwane z sześciu zespołów turbin. Zapora Pilchowice jest uważana za jedną z najbardziej malowniczych w Polsce. Utworzony przy niej zbiornik Pilchowicki ma powierzchnię 240 ha i pojemność 50 mln m³ wody. Z korony zapory rozciąga się piękny widok na zalew i otaczające go lasy. (moose - różne źródła)

Projektant: prof. O. Intze, Dr Ing. C. Bachmann,
Wykonawca B. Liebold & Co AG Berlin-Dresden