Nazwy historyczne:
„Chambre à Manger” (ok. 1780 r.); Pokóy N 3, Pokój Żółty (pocz. XIX w.); Salon Rogowy (lata 80 XIX w.); Pokój Narożny (1933 r.)
Nazwy inne:
Salon Narożny (XX w.)
Czas powstania:
lata 1629-1642 (?); XVIII – XIX w. oraz lata 1890-1895 – zmiana wystroju.
Architekci:
Amand Luis Bauqué, Albert Pio (lata 90 XIX w.).
Artyści:
Karol Chodziński i Jan Ciążyński (posadzka, lata 30 XIX w.); sztukatorzy francuscy nn (lata 1890-1895).

Opis:
Salon Narożny znajduje się na pierwszym piętrze w reprezentacyjnej amfiladzie zachodniego skrzydła zamku.
W latach 80 XVIII w. istniała tu jadalnia „Chambre à Manger”. Pomieszczenie na planie prostokąta posiadało po dwa okna w elewacji północnej i zachodniej oraz troje drzwi: wschodnie (do Chambre de Parade), zachodnie (do Seconde Anti Chambre), północno – zachodnie do salki w wieży (Büffet, Sala pod Zodiakiem). Pokój ogrzewany był kominkiem i piecem.
W czasach Izabelli Lubomirskiej w pierwszych latach XIX w. znajdował się tu Salon Rogowy, którego ściany obite były żółtym adamaszkiem w białe kwiaty z listwami wyzłacanymi (Pokój Żółty). Około 20 lat później, za Alfreda I Potockiego, oprócz sztukaterii wspomniany był graniasty piec i kominek „marmurem obkładany”. Z lat 30 XIX w. pochodzi posadzka projektu Karola Chodzińskiego, wykonana z drewna orzechowego, dębiny, jaworu i mahoniu przez Jana Ciążyńskiego.
W 1885 r. Elżbieta z Radziwiłłów, przyjechawszy do Łańcuta po ślubie z Romanem Potockim, zastała w Salonie Rogowym „pięć okien [trzy od północy], ściany całe białe, meble kryte czerwonym adamaszkiem”.
Obecny wygląd salon otrzymał w latach 1890-1895 w czasie przebudowy zamku projektowanej przez Amanda Luisa Bauqué i Alberta Pio. Zlikwidowano jedno z trzech okien w ścianie północnej. Nowy rokokowy wystrój został celowo dostosowany do kompletu stojących tu do dziś mebli. Najstarsze sygnowane fotele z 2 ćwierci XVIII w. pochodzą z pracowni „Grand Saint – Georges” należącej do paryskiego stolarza Etienne Saint – Georges. Elzbieta Potocka w swoim pamiętniku pisała: „Wyciągało się stare meble z pod strychu i z różnych służbowych pokoi – całe urządzenie w salonie Boucher i w salonie rogowym, konsola drewniana w galerii, stały porozrzucane i zamalowane brunatna farbą po garderobach i na nich lampy i buty czyścili.”
Motywy snycerskich dekoracji rokokowych mebli powtórzono w nowych sztukateriach wykonanych przez francuskich rzemieślników. W płycinowych obramieniach ścian i na suficie zastosowano girlandy kwiatowe w stonowanej kolorystyce różu, błękitu i zieleni na rozbielonym popielato – błękitnym tle. Zbliżoną kolorystykę zastosowano dla odnowionych starych i nowych mebli. W dekoracji sztukatorskiej wprowadzono także charakterystyczny dla stylu regencji motyw ukośnej kratownicy. W roślinnej oprawie stiuków umieszczono nad kominkiem lustro zwieńczone monogramem Romana Potockiego. Identyczne motywy zastosowano w ozdobach ceramicznego pieca stojącego w południowo – wschodnim rogu pokoju, zwieńczonego pełnoplastyczną sylwetą orła. W neorokokowej stylistyce utrzymano drzwi: pełne jednoskrzydłowe w koszowej niszy północno – zachodniego naroża salonu oraz dwuskrzydłowe przeszklone, w ścianie wschodniej i południowej. U sufitu zawieszono kryształowy żyrandol.
W okresie międzywojennym pomieszczenie nazywano Pokojem Narożnym, a po drugiej wojnie światowej – Salonem Narożnym.

Bibliografia:
Kossakowska – Szanajca Zofia, Majewska – Maszkowska Bożena, Zamek w Łańcucie, Warszawa 1964.
Omilanowska Małgorzata, Jakub Sito, Łańcut i okolice, [w]: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1994.
Potocka Elżbieta, , Łańcut – wspomnienia od roku 1885 do roku 1915, [Pamiętnik, maszynopis w zbiorach Muzeum-Zamek w Łańcucie].
Piotrowski Józef, Zamek w Łańcucie, Lwów 1933.

Opracowanie:
Teresa Bagińska-Żurawska
Faustyna Bożętka

Za