Pierwotny kościół był rzekomo drewniany i został spalony przez Tatarów w 1241 roku. Nowy, wzmiankowany w spisie świętopietrza w 1326 roku, konsekrował w 1345 roku biskup krakowski Jan Grot. Obecna świątynia została wybudowana z białego kamienia w 1. połowie XV wieku przez Dorotę z Tarnowa, wdowę po Marcinie z Rytwian wojewodzie łęczyckim (Jana Długosz w Liber Beneficiorum: „lapide albo per Dorotheam de Tharnow, relictam Martini de Lubnicze palatyni Lanciciensis muratam…”). W 1. połowie XVII wieku uległ znacznym przekształceniom: w 1610 roku dobudowano wieżę, około 1613-1625 roku kaplicę Matki Bożej Różańcowej ufundowaną przez Katarzynę z Leszczyńskich, wdowę po Andrzeju Tenczyńskim, kasztelanie bełskim (zm. w 1613 roku), około 1625 roku przebudowano w stylu wczesnobarokowym wnętrze. Zapewne wskutek najazdu wojsk Rakoczego w 1657 roku miała miejsce w 1664 roku rekonsekracja świątyni. W 1855 roku i po II wojnie światowej prowadzono gruntowne prace remontowe, a w latach 2001-2008 wyremontowano elewacje i dach oraz zakonserwowano wnętrze kościoła. Już w XXI wieku odnowiono także pozostałe zabudowania zespołu: dzwonnicę (wybudowaną około 1825 roku), ogrodzenie i plebanię (wzniesioną również około 1825 roku).
Za