Pierwotny renesansowy dwór wzniesiono w drugiej połowie XVI wieku. Około 1718 roku siedzibę przekształcono w barokowy pałac. Kolejne przekształcenia rezydencji miały miejsce w 1810 roku. Pałac murowany z kamienia i cegły, potynkowany, założony na planie prostokąta z dwoma ryzalitami w elewacji północno-wschodniej, podpiwniczony, dwu- i trzykondygnacyjny, posiadał użytkowe poddasze, nakryte dachem mansardowym z naczółkami i powiekami. Elewacje zachowały ślady podziałów ramowych wykonanych za pomocą gzymsów i pilastrów. Do dziś z pałacu przetrwały mury obwodowe i część ścian działowych. W niektórych pomieszczeniach przyziemia zachowały się sklepienia kolebkowe i krzyżowe. Drewniane stropy belkowe na wyższych kondygnacjach zostały porozcinane i wykradzione. Skradziony został także portyk balkonowy ozdabiający główne wejście do pałacu. Obecnie z rezydencji pozostała pusta „skorupa” wyczyszczona ze wszystkich rzeczy posiadających jakąkolwiek wartość. Mieszkańcy miejscowości powoli wypełniają wolną przestrzeń wyrzucając w ruinach budynku przeróżne śmieci. Jedyne przeszkody z wejściem do ruin stwarza w okresie letnim porastająca go dzika roślinność. Po wnętrzach ciężko się również przemieszczać ze względu na gruz zawalający podłogi przyziemia i klatki schodowe. Stan zabytku wskazuje, że władze samorządowe i służby konserwatorskie już dawno zapomniały o jego istnieniu. (Źródło: Pałace Śląska Katalog zabytkowych rezydencji )