Dawna leśniczówka, obecnie gajówka firmy Lasy Państwowe. Nadleśnictwo Świdnica . Przy zrywce drewna pracują konie sokólskie. Konie sokól­skie sta­no­wią regio­nalny typ koni zim­no­krwi­stych, który powstał wsku­tek dłu­go­trwa­łego krzy­żo­wa­nia miej­sco­wych pry­mi­tyw­nych kla­czy z ogie­rami zim­no­krwi­stymi - głów­nie arde­nami i bre­to­nami, a czę­ściowo rów­nież innych ras. Warunki śro­do­wi­skowe północno-wschodniej Polski, cha­rak­te­ry­zu­jące się ostrym kli­ma­tem i słab­szą jako­ścią gleb w sto­sunku do innych regio­nów kraju, pozwo­liły na wytwo­rze­nie koni odzna­cza­ją­cych się cen­nymi cechami geno­ty­po­wymi, feno­ty­po­wymi i użytkowymi. Począwszy od 1857 roku centrum hodowli koni zim­no­krwi­stych mie­ściło się w oko­li­cach Grodna, Indury, Sokółki i Dąbrowy Białostockiej. Z tych tere­nów poprzez jar­marki np. w Ciechanowcu prze­ni­kały na teren pozo­sta­łej czę­ści Królestwa Polskiego, a nawet do Prus. Koń sokólski jest średniego wzrostu, jest krępy, szeroki, silny, o dobrym chodzie, najczęściej w maści kasztanowatej z jasną falistą grzywą i falistym ogonem. Od ras zimnokrwistych koń sokólski wziął niektóre dodatnie cechy jak: sporą masę ciała, duża siłę pociągową, gruba skórę, wczesność dojrzewania i spokojny temperament. Od przodków natomiast krajowych ma: zdrowie, niewybredność, wytrwałość.